Sinds de begindagen van de menselijke beschaving wordt muziek gebruikt in toneelvoorstellingen. Vaak is een koor een integraal onderdeel van de show, een koor dat, als het werd weggelaten, een leegte achterlaat waardoor het publiek zich mogelijk gaat vervelen. Deze oude liederen vormden de basis voor muziektheater.
De vroegste voorbeelden van toneelmusicals draaiden meestal om een verhaal. De liedjes - gezongen door de acteurs in plaats van door een apart orgaan op een zijtoneel of op een tribune - waren niet zozeer een bijkomstigheid voor het publiek als wel een uitdrukking van de emoties of verlangens van de personages. Uiteraard moesten dergelijke shows een script volgen; ook de muziek en de teksten werden speciaal voor de show geschreven.
Meer recentelijk in de geschiedenis van het muziektheater, vonden dergelijke liedjes hun weg naar de ether en werden hits op zich. Memory, uit de musical Cats (geschreven door Andrew Lloyd Webber, voor het geval je het nog niet wist) is een goed voorbeeld van een showtune die mainstream is gegaan. Voor het grootste deel volgen musicals van alle soorten die lang gevestigde formule: verhaal, muziek, acteerwerk... tot op zekere hoogte.
De revue musical is echter een klasse apart. Enerzijds is er een tekort aan verhaal ten gunste van een gevarieerde voorstelling met zang, dans en sketches. Het is best mogelijk dat je ooit zo'n show hebt gezien, maar dat je zich dat toen niet realiseerde. Daarom legt Superprof nu de operabril neer om revue musicals in de schijnwerpers te zetten.
De Fascinerende Geschiedenis van Revue-musicals
Revues zijn de vaudeville van de welgestelden.
Historisch gezien kwam het toneelvermaak tegemoet aan alle lagen van de samenleving: de rijken hadden de opera en voor hun lichtere behoeften aan vermaak de operette, die naar het komische neigde. Het was in ieder geval luchtiger dan de gewone opera. De lagere kringen van de maatschappij genoten ondertussen van de de ondeugende, gewaagde vaudeville shows, die op hun beurt vergelijkbaar waren met de operette door hun lichte toon.
Terwijl in Groot-Brittannië het format en de tradities van de revue-musical min of meer handhaafden, onderging het, net als zijn Vaudevilliaanse neef, aanzienlijke veranderingen toen het naar de VS kwam. Of het nu in Europa of Noord-Amerika was, de revue als vorm van entertainment werd immens populair.
Zozeer zelfs dat, terwijl de vroege bioscoopbezoekers voor een paar centen kaartjes konden krijgen voor een show, revue kaartjes meerdere ponden opbrachten... en de mensen betaalden alsnog! In de meeste gevallen waren de shows onsamenhangend: een korte monoloog of komische schets, misschien gevolgd door dansende meisjes; hun nummer ging over in zang en de hele cyclus herhaalde zich. Als ze al een overkoepelend thema hadden, dan was het satire, waarbij publieke personen of actuele gebeurtenissen vaak het doelwit van de spot waren.
Grote namen uit de Gouden Eeuw van het genre, van net na de Eerste Wereldoorlog tot aan de Grote Depressie, zijn onder andere:
- Yvette Guilbert: een Franse revue-artieste
- Maurice Chevalier: een Franse entertainer die beroemd werd in het Palace Theatre in Londen.
- Florenz 'Flo' Ziegfield: producent van de Ziegfeld Follies - de top van de Broadway revue producties
- Eddie Cantor, de apostel van Pep, een multi-getalenteerde komiek, danser en zanger
- Anna Held vond haar roem door Ziegfeld's Follies
- C. Fields werd bekend als jongleur in een revue.
- De Marx Brothers: voordat ze beroemd werden op het witte doek, waren ze zeer succesvolle Vaudevillians.
Aan deze lijst van namen kun je zien dat een revue-artiest meer dan één vaardigheid vereist; komische timing en een visueel talent - in het geval van W.C. Fields was jongleren ook noodzakelijk, want een revue was vooral een visuele traktatie.
In de VS is Hellzapoppin een bijzonder goed voorbeeld van zo'n revue. De show draaide om sight gags en slapstick, met minder nadruk op schaars geklede vrouwen en pikante dansjes. Opmerkelijk genoeg werd deze show voortdurend herzien om relevant te blijven; toen hij bijvoorbeeld in 1944 speelde, werd Mussolini in blackface afgebeeld terwijl de Amerikaanse president Roosevelt, die normaal zo welbespraakt was, niets anders dan wartaal uitsloeg. Revues waren geweldig leuk, maar na de Tweede Wereldoorlog, met de opkomst van film, radio en televisie, werd de revue helaas minder populair, en ging terug naar kleinere podia zoals nachtclubs en improvisatietheaters.
Ontdek hoe revue-musicals zich verhouden tot de meest elementaire van de Broadway-musicals: de conceptmusical.
Revue Musicals in de Populaire Cultuur
Een muzikale revue steunt op de individuele talenten van artiesten of groepen. Dat betekent dat ze niet worden gechoreografeerd zoals andere musicals en dat er geen toneelschrijver aan te pas komt, ook al wordt er wel gesproken. Onthoud: een revue-musical vertelt geen verhaal. Uiteraard is er binnen deze parameters niet veel ruimte voor de typische activiteiten en artistieke begeleiding die elke andere musical vereist: schrijver, choreograaf, tekstschrijver, decorontwerper... Nog veelzeggender is het verschil in de termen waarmee de "meester" van een dergelijke show wordt aangeduid.
De baas van een boekenmusical wordt een regisseur genoemd; een revue-producent staat bekend als impresario.
De meeste musicalrevues van vandaag hebben de sketches en fysieke aspecten zoals slapstick achterwege gelaten, en ze putten niet langer noodzakelijkerwijs uit satire om te entertainen. In plaats daarvan kunnen ze bestaan uit het werk van één componist. Side by Side van Sondheim is een goed voorbeeld van zo'n muzikale revue. De titel zelf is een woordspeling op de titel van een lied van Sondheim uit de muzikale komedie Company uit de jaren '70, waarvoor de heer Sondheim de muziek en de tekst schreef.
Side by Side by Sondheim is een showcase van het enorme muzikale oeuvre van een van de meest bekende en productieve componisten uit de theatergeschiedenis. In een afwijking van de traditionele muziektheaterstijl vertelt een verteller waarom en hoe de heer Sondheim een lied schreef. De show werd genomineerd voor een Tony Award voor de Broadway productie; in Londen werd hij genomineerd voor een Lawrence Olivier Award. Ook al is deze show nogal gedateerd, er zijn nog af en toe voorstellingen, voor het laatst in 2012, in Sidney.
In tegenstelling tot filmmusicals die Broadway-shows worden - films als The Lion King of Beauty and the Beast die je kunt streamen of op dvd kunt bekijken - vertalen revue-musicals zich over het algemeen niet goed naar het kleine scherm.
Waar of hoe heb je vandaag de dag de meeste kans om een revue te zien?
Het Nieuwe Podium voor Revue-musicals
Vandaag de dag hebben revues hun thuis gevonden op schoolpodia. Je weet misschien dat George en Ira Gershwin juweeltjes schreven als An American in Paris, Rhapsody in Blue en I Got Rhythm. Als je fan bent van Glee, heb je waarschijnlijk hun mashups gehoord - van liedjes, thema's of genres, die vaak werden gebruikt voor de eindejaarsshow van de school. In Canada, Noorwegen en Denemarken, maar ook op Britse scholen, worden populaire liedjes opgevoerd met teksten die zijn aangepast aan de (satirische) actualiteit of het studentenleven. Deze shows zijn geenszins theatraal; ze zijn tenslotte bedoeld voor studentenvermaak! En, je zou eerder 'Mamma Mia!' kreunen vanwege de pure domheid dan dat je dit soort dingen vergelijkt met die grote Broadway-musical. Toch zijn ze erg leuk, ook al worden de liedjes in dergelijke revues zelden gehoord buiten het podium waarop ze worden opgevoerd.
In tegenstelling tot jukebox musicals, waar de muziek bekend is...
Je Beste Kans om een Musicalrevue te Zien
Het is jammer dat de revue musical in zijn oorspronkelijke vorm niet meer bestaat, maar als je je beklaagt dat je nooit de kans hebt gehad om But The World Goes Round van Kander en Ebb te zien...
Wees gerust, je hoeft nog niet te klagen. Het is een oude traditie dat studenten van medische en juridische beroepen een revue opvoeren. Sterker nog, zeker als je een liefhebber van muziektheater bent: het is een revue in de zuiverste zin van het woord, compleet met sketches, parodieën en natuurlijk de gebruikelijke zang en dans. Grappig, dat. Je zou toch denken dat het een muziekschool is die zulke muzikale komedies opvoert?
Deze shows zijn zo populair dat de vijf medische scholen van United Hospitals in Londen elk jaar tegen elkaar strijden in een evenement dat de UH Revue heet - een soort monsterlijke, komische confrontatie, waarbij de meest buitensporige groep de hoofdprijs wint. Als je kaartjes hoopt te kopen, maar zich afvraagt voor welke school je kaartjes moet kopen, bedenk dan dit: zowel de MD's Comedy Revue als de St George's groep hebben elk zes keer de hoofdprijs gewonnen. Wat als je niet in de buurt van Londen bent, maar toch zo'n muziekcircus wilt meemaken? Dan heb je geluk!
Is er ergens een school voor diergeneeskunde of een school voor rechten in de buurt? Zo ja, dan is de kans groot dat zij op dit moment hun revue repeteren!
Vergeet ook niet de medische opleiding van je plaatselijke universiteit te checken; die hebben waarschijnlijk een of twee creatieve teams die zich klaarmaken voor hun show... Als al het andere faalt, kun je naar The Fringe gaan voor het muziektheater waarnaar je hunkert. Toegegeven, The Fringe is meer een spektakel dan een theaterfestival; misschien is dat de reden waarom de Birmingham Medics Revues, de Cambridge Medics Revue en de MD's Comedy Revue er zo goed tot hun recht komen.
Let wel, we bedoelen niet alleen de Edinburgh Fringe; de Brighton Fringe, de Windsor Fringe en de Buxton Fringe verblijden hun publiek jaarlijks met een nieuwe musicalrevue. Zou je er geen willen meemaken... of heb je liever kaartjes voor een rockmusical?
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
