De mensen konden niet wachten tot de grote hit ... van Singin' in the Rain tot Saturday Night Fever, deze shows (en later films) speelden voor volle zalen over de hele wereld. Vandaag de dag blijven musicals een grote publiekstrekker, of ze nu in het Londense West End spelen of op Broadway in New York City. Maar is elke musical hetzelfde?
Tot op zekere hoogte wel: in de meeste wordt gezongen en in alle gevallen moet er worden geacteerd. Sommige bevatten choreografie, terwijl andere zich beperken tot het verhaal. Sommige zijn grappig en andere, zoals Billy Elliot, opbeurend. Tragedies en romantiek; drama en satire: is dat alles wat er is aan musicals?
Superprof zet dit geliefde genre op een rijtje.
Musicals over boeken
Voor niet-ingewijden is een boekmusical een theatermusical die gebaseerd is op een boek. In zekere zin zitten ze niet ver van de waarheid; sommige musicals zijn inderdaad gebaseerd op een boek. De Broadway-musical Hamilton is daar een voorbeeld van; volgens Lin-Manuel Miranda, de schrijver/componist van de show, las hij tijdens zijn vakantie een biografie van die Amerikaanse president en ontwierp hij daar een hele show omheen.
De definitie van een boekmusical is een toneelvoorstelling waarvan de productie wordt geleid door een script (het boek) en bijbehorende muziek en teksten.
Dit type musical heeft een aantal bepalende kenmerken, waarvan één is dat ze het publiek iets anders laat voelen dan vrolijkheid - dat is het doel van de komische musical.
Een tweede belangrijk kenmerk is dat een dergelijke musical over het algemeen slechts enkele liedjes bevat, die meestal allemaal tijdens de eerste akte worden uitgevoerd en in de tweede akte worden herhaald, soms met een andere frasering en soms slechts gedeeltelijk.
Denk aan The Sound of Music: herinner je je de groep nonnen die in het eerste bedrijf over Maria zingen? Later, in het tweede bedrijf, herhalen ze hun lied, zij het met minder verve en in een langzamer tempo.
Revue musicals
In de begindagen van de revue-musicals waren het de meer vunzige aangelegenheden die cts bevatten zoals jongleren, visuele gags zoals slapstick, sketch en zang. Je kunt deze vroege revue-musicals vergelijken met variétéshows.
In hun hoogtijdagen, hun zogenaamde Gouden Eeuw - de periode tussen de Roaring Twenties en de Grote Depressie, leken deze revues op operettes: komisch, satirisch en amusant. Helaas verdwenen ze uit de belangstelling... net toen de natie een lach nodig had, zou je kunnen zeggen, maar ze keerden terug in de begindagen van de televisie.
Ondertussen was de revue aan de overkant van de oceaan veranderd in iets anders: een showcase van het werk van één componist of songwritingteam. Er is meestal geen verhaallijn en er wordt niet geacteerd; deze shows hebben vaak een verteller die elke song of songset een inleiding geeft.
Productiemaatschappij InSeries bracht onlangs een Gershwin Revue, bestaande uit de beste composities van de broers George en Ira van het toneel en het scherm. Het Verenigd Koninkrijk, bekend om zijn satirische humor, heeft de essentie van de revue musical behouden. Elk jaar zijn er wedstrijden om de beste shows te bepalen; er worden prijzen uitgereikt en de winnende groepen treden op tijdens Fringe-festivals in het hele land.
Jukebox musicals
In de begindagen van de muziekopname, voordat de radio de belangrijkste bron van muziek werd, bestond er een apparaat dat met een muntje en een druk op de knop het gewenste nummer liet horen. Jukeboxen, voornamelijk een Amerikaans fenomeen, bevatten platen van de populairste artiesten; soms twee of drie van hun nummers achter elkaar. Tieners, die na schooltijd in winkels of cafés zaten, konden luisteren naar de nieuwste rock'n'roll-hit. Het was haast logisch dat uit zulke willekeurige muziekcompilaties een heel genre toneelmusical zou volgen.
Vroege jukebox musicals draaiden om enkele artiesten en hun oeuvre. Andere besloegen een heel muzikaal tijdperk, bijvoorbeeld de muziek van de jaren 50 of de Motown Sound. Misschien wel de meest bekende jukebox-musical is Mamma Mia! - een heel verhaal rond de muziek van de Zweedse supergroep ABBA.
Tot op zekere hoogte was ABBA de eigenaar van het discotijdperk; sterker nog, ze blijven een van de meest commercieel succesvolle bands aller tijden. Ondanks de verschillende thema's van hun muziek - van jong en zorgeloos tot meer introspectief, of misschien juist daardoor - heeft toneelschrijfster Catherine Johnson een boeiend verhaal gemaakt rond de muziek van ABBA. Mamma Mia, gechoreografeerd door Anthony van Laast, werd dé hitmusical van de jaren negentig. Het zette ook de deur open voor meer van dergelijke musicals.
Vanaf het nieuwe millennium begonnen shows met muziek van grote namen uit de populaire muziek te spelen op de podia van Broadway en op het Londense West End. We Will Rock You, een show met de muziek van Queen, werd gechoreografeerd door Arlene Phillips met Christopher Renshaw als artistiek directeur. Stel je een verre toekomst voor. Iedereen kleedt zich hetzelfde, gedraagt zich hetzelfde, denkt hetzelfde. Muziek is uitdrukkelijk verboden: geen gitaren, geen drums en geen koperblazers. Rockmuziek is ongehoord. Een groep Bohemiens probeert het vrije denken en de vrijheid van meningsuiting te herstellen...
WWRY, zoals het bekend staat, is de 15e langstlopende show in het Londense theaterdistrict West End, met maar liefst 12 jaar speelduur. Het heeft prijsuitreikingen in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten gekregen.
Net als Mamma Mia, de musical waarmee het allemaal begon, speelt WWRY over de hele wereld. Op elke willekeurige dag kun je kaartjes kopen voor deze populaire musical.
Voetnoot: sommige mensen in theaterkringen vinden de term 'jukebox musical' denigrerend - omdat de muziek al bestaat en niet speciaal voor de show is geschreven.
Filmmuziek
Wanneer je dit genre musical analyseert, moet je onderscheid maken tussen de lange lijst van Broadway shows die verfilmd zijn zonder alle zang, films die opnames zijn van een Broadway voorstelling en echte filmmusicals.
De volgende soort musical waar we ons op richten, verweeft liedjes in de verhaallijn in plaats van ze tot een contrapunt van het verhaal te maken.
Ten eerste maakt de muziek integraal deel uit van de verhaallijn: Tracy Turnblad's grootste ambitie is te dansen in de Corny Collins show. Die show is essentieel voor de plot van het verhaal.
Andere filmmusicals van dit millennium zijn:
- Chicago: met Renee Zellweger en Catherine Zeta-Jones in de hoofdrollen is deze levendige show een terugkeer naar de theaterroots van Zeta-Jones.
- La La Land: een eerbetoon aan het oude Hollywood. Ryan Gosling en Emma Stone schitteren in deze productie van Damien Chazelle.
- Dreamgirls: Beyonce en Jennifer Hudson tonen hun zang- en acteerprestaties in deze film van Bill Condon.
- Les Misérables: Hugh Jackman en Russell Crowe schitteren als respectievelijk Javerre en Valjean.
- Hugh Jackman speelde ook in een andere filmmusical getiteld The Greatest Showman
Vreemd genoeg, terwijl de Britse cinema in de jaren '90 een respectabele bijdrage leverde aan het musicalgenre - met titels als Evita, Absolute Beginners en Monty Python's The Meaning of Life, hebben we tot nu toe in dit millennium alleen samenwerkingen met Amerikaanse studio's gezien.
Natuurlijk komt niet elke muziekfilm uit Hollywood; misschien ben je geïnteresseerd in Indiase muziekfilms - Bollywood's geschiedenis van de muziekfilm is bijna net zo lang als die van Hollywood!
Toch zul je nooit geloven wie de grootste leverancier van muzikale films is...
Conceptmusicals
In feite is de conceptmusical een klasse apart van bijvoorbeeld de muzikale komedie. Terwijl die laatste, net als de meeste musicals, vooral amusement nastreeft, wil een conceptmusical een thema belichten of een boodschap overbrengen. Hair is een goed voorbeeld. Het bevat muziek van Leonard Bernstein met teksten van de legendarische Stephen Sondheim, en haalt zijn inspiratie uit Romeo en Julia. Hoewel de aandacht oppervlakkig gezien uitgaat naar de geliefden met verschillende achtergronden, is de algemene boodschap, die door liedjes als Somewhere en A Boy Like That wordt uitgedragen, de noodzaak om de raciale kloof te overbruggen. Dit explosieve verhaal, geschreven door Gerome Ragni en James Rado, met muziek van Galt MacDermott, toont de capriolen van een groep opstandige jongvolwassenen en de reacties van hun veel conservatievere ouders.
Het gaf ook geboorte aan ons volgende musicalgenre...
Pop/Rock Musicals
Hair was een ijkpunt in de geschiedenis van de musicals. Het maakte de weg vrij voor andere, niet zo elegante producties.
Terwijl Hair nog volop in de belangstelling stond, bracht Andrew Lloyd Webber Jesus Christ Superstar op de planken. Deze rockopera beschrijft (losjes) het leven van Christus volgens de evangeliën. Het werd vaak als godslasterlijk bestempeld door religieus rechts vanwege zijn vermeende oneerbiedigheid. Deze show heeft weinig tot geen dialoog; het hele verhaal wordt verteld door middel van zang - dat is wat het onderscheidt als een rockopera in plaats van een musical. Toch bewees het succes, samen met Hair, dat er ruimte is voor rock'n'roll op het musicalpodium.
Toen de honger van het publiek naar rockmusicals eenmaal duidelijk was, kwam er een creatieve stroom op gang bij zowel toneelschrijvers, muzikanten als tekstschrijvers om de volgende grote hit te bedenken. De inspiratie voor deze leuke show kwam van de low-budget film met dezelfde naam uit 1960. Howard Ashman schreef het script en de songteksten, terwijl Alan Menken de score voor zijn rekening nam. Je kent het werk van dit duo misschien van Aladdin en Beauty and the Beast...
Een uitschieter onder de pop/rockmusicals uit het midden van de jaren '80 was een komedie-horrorshow met de titel Little Shop of Horrors. Stel je een klein plantje voor, alleen op een tafel in een verlaten bloemenwinkel. Het leven is zwaar voor de winkelier, vooral omdat zijn nieuwe plant hongerig is naar zijn bloed! De show ging in 1982 off-Broadway in première, maar verhuisde naar een grotere zaal vanwege de grote vraag naar kaartjes. De volgende vijf jaar werd de show op Amerikaanse podia opgevoerd voordat hij op een internationale tournee ging, inclusief een tussenstop in het Londense West End. Na verloop van tijd is de populariteit van deze show niet afgenomen; in feite toerde het gezelschap in 2016 nog door het Verenigd Koninkrijk.
Ashman won een Drama Desk Award voor de songteksten van deze show en het schrijversduo deelde nog vele andere prijzen en nominaties - voor deze show en voor vele andere. Maar omdat Little Shop nooit op Broadway liep, kwam het niet in aanmerking voor een Tony Award... wat jammer!
Zoals je ziet is er een musicalgenre voor iedereen, of je nu houdt van de klassieke Rodgers en Hammerstein of van moderne componisten zoals Lin-Manuel Miranda, die ons Hamilton bracht. Heb je Hamilton al gezien? Je hoeft geen genoegen te nemen met één soort musical; misschien heb je de ene dag zin in rock en de volgende dag liever een klassieker, zoals Phantom of the Opera. Daar is helemaal niets mis mee en wij geven je graag wat achtergrondinformatie over de verschillende soorten muziektheater.
Koop gerust kaartjes voor alle voorstellingen!
Vond je dit artikel leuk? Laat een beoordeling achter!
Laden...
